4. எங்கே எனச் சொல்வேன்

வானோ புனல்பார் கனல் மாருதமோ
ஞானோதயமோ நவில் நான்மறையோ
யானோ மனமோ எனை ஆண்டவிடம்
தானோ பொருளாவது சண்முகனே

இந்தப் பாடலும் சிறப்பான பாடலே! சென்ற பாடலின் தொடர்ச்சியும் கூட. சென்ற பாடலில் "நலம் சொல்லாய் முருகா சுர பூபதியே" என்று கேட்கிறார் அருணகிரி. அந்த நலம் எத்தகையது என்பதையும் பார்த்தோம். அப்படிச் சொன்ன நலத்தை எங்கே வைத்துச் சொன்னார் என்று இந்தப் பாடலில் பார்ப்போம்.

ஒன்றைச் சொல்ல வேண்டுமென்றால் அதை எங்கே சொல்ல வேண்டுமென்று கட்டுப்பாடு இருக்கிறது. வழக்கை வழக்காடு மன்றத்தில் சொல்ல வேண்டும். குற்றச்சாட்டை காவல் நிலையத்தில் சொல்ல வேண்டும். காதலைத் தனிமையில் சொல்ல வேண்டும். காமத்தைக் கட்டிலில் சொல்ல வேண்டும். தொழுகையை புனிதத் தலங்களில் சொல்ல வேண்டும். ஆனால் இங்கே சொல்ல வேண்டியவர் முருகன். சொல்லப் பட வேண்டியதோ "என்னை இழந்த நலம்". எங்கே சொல்வது? முருகனுக்கான இடமெது? அதைத்தான் இந்தப் பாடலில் சொல்கிறார் அருணகிரி.

"வானோ? புனலோ (நீர்நிலை)? மண்ணோ? நெருப்போ? தென்றலோ (காற்று)? பஞ்ச பூதங்களாலும் ஆனது உலகம். பஞ்சபூதங்களையும் குறிப்பிட்டாயிற்று. அவற்றைப் படைத்தவன் இறைவன். ஆகையால் பஞ்ச பூதங்களுக்கும் அப்பாற்பட்டவன். சரி. வேறு எங்கு? ஞானம் என்று எல்லோராலும் கொண்டாடப் படும் அறிவு உதயமாகும் இடமா? மண்ணோரும் விண்ணோரும் மற்றும் எல்லோரும் போற்றும் நான்கு மறைகளிலுமா (வேதம்)? என்னிடமா? என் மனதிலா? இல்லை என்னை அட்கொண்ட இடத்திலா? (அருணகிரியை முருகப் பெருமான் அட்கொண்ட இடம் திருவண்ணாமலை.) இல்லை. இல்லை. இறைவா நீ அனைத்தையும் கடந்தவன்." ஆக அருணகிரியால் முடிவு செய்ய முடியவில்லை. ஆகையால் ஆறுமுகனிடமே அந்தப் பொறுப்பை விட்டு விடுகிறார்.

இதைத்தான் "விண்டவர் கண்டிலர். கண்டவர் விண்டிலர்" என்று சொல்வார்கள். காரணம். சொல்லைப் படைத்த இறைவன் சொல்லில் அடங்குவானா? சொல்லில் அடங்குவானாயின் சொல்லைப் படைத்திருப்பானா? இருந்தும் ஏன் அறிஞர் பெருமக்கள் செய்யுள்களிலும் உரைநடைகளிலும் அவனைப் பற்றி எழுதுகிறார்கள்? அது நமக்காக! பெரியாரைத் துணைக்கோடல் என்று வள்ளுவர் சொல்வது போல, அந்தப் பெரியவர்களின் எழுத்தைப் பற்றி நாமும் முன்னேற வேண்டும். அதற்காகத்தான்.

பெரியவர்கள் என்றும் அடுத்தவர்கள் நலனைத்தான் நினைப்பார்கள். திருமுருகாற்றுப்படையைத் தொடங்கும் பொழுது நக்கீரர் "உலகம் உவப்ப" என்றுதான் தொடங்குகிறார். கந்த புராணத்திலும் கச்சியப்பர் "உலகம் உய்ய ஒரு திரு முருகன் உதித்தனன்" என்று கூறுகிறார். கம்பரும் ராமயணத்தை "உலகம் யாவையும் தாமுளவாக்கலும்" என்றே துவக்குகிறார். சேக்கிழாரும் "உலகெலாம் உணர்ந்து ஓத" என்றுதான் பெரிய புராணத்தைத் தொடங்கினார்.

அருணகிரியும் அப்படித்தான் அனைத்தையும் கடந்த இறைவனை நாம் அறியத்தக்க வகையில் சொல்லில் காண்பிக்கிறார். அதுவும் ஒரு கட்டத்தில் முடியாமல் போய் "பொருளாவது சண்முகமே" என்று முடிக்கிறார்.
இந்தப் பாடலைப் பற்றிச் சொல்கையில் ஒரு கந்தலரங்காரப் பாடலைப் பற்றியும் சொல்ல வேண்டும். அதுவும் அருணகிரி எழுதியதே!

தேனென்று பாகென்று உவமிக் கொணாமொழித் தெய்வவள்ளிக்
கொனென்று எனக்கு உபதேசித்தது ஒன்று உண்டு
வானன்று காலன்று தீயன்று நீரன்று மண்ணுமன்று
தானன்று நானன்று அசரீரியன்று சரீரியன்றே!

இந்தப் பாடலுக்கு விளக்கம் சொன்னால் அதுவும் பெரிதாகப் போகும். ஆகையால் வேண்டியதை மட்டும் எடுத்துக் கொள்வோம். வானன்று. காலன்று. அப்படியென்றால்? கால் என்றால் காற்று. காலதர் என்றால் ஜன்னல். இந்த காலதர் என்ற சொல்லைச் சிலப்பதிகாரத்தில் காணலாம். பல தமிழ் நூல்களில் காற்றுக்கு மாற்றாக காலைப் பயன்படுத்தியுள்ளார்கள். தீயன்று. நீரன்று. மண்ணுமன்று. ஐந்து பூதங்களும் முடிந்து விட்டன. வேறென்ன இருக்கின்றன. தானும் நானும். இந்த இரண்டும் கிடையாது. வேறு எவையெவை?

இருப்பவைகளை எல்லாம் இரண்டு வகைகளில் அடக்கி விடலாம். ஒன்று சரீரி. மற்றொன்று அசரீரி. சரீரி என்றால் உருவம் உள்ளவை. அசரீரி என்றால் உருவமில்லாதவை. எதையும் இந்த இரண்டையும் அடக்கி விடலாம். ஆனால் இறைவனை? அவன் அனைத்தும் கடந்தவன் அல்லவா. இதே கருத்தைத்தான் கந்தர் அநுபூதியிலும் கூறியுள்ளார் அருணகிரி. என்னடா ஒரே விஷயத்தைத்தானெ பல பெயர்களில் தருகிறார் இந்த அருணகிரி என்று நினைக்க வேண்டாம். ஒவ்வொன்றும் ஒவ்வொரு தனித்தன்மை வாய்ந்தவை. படிக்கப் படிக்க புரியும். எளிமையாச் சொல்கிறேன். எல்லாம் புளிக் குழம்புதான். ஆனால் வெண்டைக்காய், கத்தரிக்காய், சேனக்கிழங்கு, வெங்காயம் என்று சேர்க்கின்ற பொருளுக்குத் தக்க புளிக்குழம்பு மாறுவது போலத்தான் இங்கும். எல்லாம் முருகனின் புகழ்தான் பாடும். ஒன்று அலங்காரம் செய்யும். ஒன்று அநுபூதி கொடுக்கும். ஒன்று கவசமாகும். அவ்வளவே!

அன்புடன்,
கோ.இராகவன்